جوجه تیغی

کتاب جوجه تیغی مجموعه داستان­هایی است که توسط فردیناند فون شیراخ، نویسنده و وکیل معاصر آلمانی، نوشته شده است. او ابتدا تحصیلش را در رشته ­ی حقوق کیفری تمام کرد و در مدت اشتغالش به عنوان وکیل از افراد سرشناسی چون نوبرت ژورتسکا و گونتر شابوفسکی به شهرت رسید. او اولین مجموعه داستان کوتاه خود را به نام جنایت در سال 2009 (وقتی 45 ساله بود) نوشته است.

تنها پس از انتشار 3 کتاب توسط شیراخ تا سال 2012 بیش از 1 میلیون نسخه از آثارش در آلمان به فروش رسید. از همان ابتدای انتشار، کتاب­های او با استقبال گسترده مردم آلمان و سپس دنیا روبرو می شود و تاکنون به 35 زبان مختلف در دنیا به چاپ رسیده است. مضمون اصلی تمامی نوشته­ های شیراخ جنایت، جرم و گناه، مجازات و بی اخلاقی­ های دنیای معاصر است. اکثر نوشته ­های او به صورت اقتباسی از پرونده­ های حقوقی بایگانی شخصی خودش است.

مجموعه داستان­های او حال و هوایی جنایی و معماگون دارد که مخاطب کتاب را، هر چقدر هم که باهوش باشد، می­تواند تا به انتهای داستان غافلگیر کند. در واقع عنصر غافلگیری، نثر هیجان انگیز و عدم پایبندی به پایان بندی­ های کلیشه ­ای صرفاً خوش یا تلخ، از ویژگی های نویسندگی شیراخ است.

مجموعه داستان جوجه تیغی نیز از چهارچوب­های کلی شیراخ مستثنی نیست و هر داستان دنیایی وهم ­آلود و پر رمز و راز خود را دارد. دنیای داستان­های شیراخ از اتیوپی در داستان اول به نام اهل اتیوپی تا لبنان در داستان جوجه تیغی و … امتداد دارد و بسیار گسترده است.

از فردیناند فون شیراخ چندین کتاب به فارسی ترجمه و چاپ شده است، مانند کتاب­های تبهکاری و جرم، مجازات و پرونده ­ی کولینی که همگی توسط کامران جمالی و در انتشارات نیلوفر به چاپ رسیده­اند. محمود امجدی، مترجم این کتاب، مجموعه داستان دیگری به نام داستان­های ژاپنی را نیز در کارنامه ­ی مترجمی خود دارد.

در بخش هایی از این کتاب می خوانیم:

«کریم به آرخیلوخوس برده ­زاده که سرمشقش بود، فکر می­کرد: "روباه چیزهای زیاد می­داند اما جوجه تیغی فقط یک چیز مهم می­داند." اگر قاضی­ها و دادستان­ روباه باشند، او خودش را جوجه تیغی خواهد کرد. او نقشش را فوت آب بود.»

 

«لاریسا به آن موضوع عادت کرده بود، به کتک خوردن هم همین­طور؛ مثل کودکانی که به همه چیز عادت می­کنند. برادرش وقتی شانزده سالش بود، رفته بود و دیگر خبری از او نشده بود. او هم همین کار را خواهد کرد.»

 

«صدای ماموران پلیس را فقط وقتی شنید که آن­ها مشغول شکستن در بودند. کار سریع انجام شد و هر مقاومتی بی فایده بود. او را زمین زدند. به صندلی آشپزخانه خورد و دوتا از دنده­ هایش شکست. سپس با فریاد به او اخطار دادند بگوید عرب­ها کجایند. به خاطر اینکه آن­ها خیلی پرسرو­صدا بودند، هیچ نگفت؛ همین­طور برای اینکه دنده­ هایش درد می­کرد. بعداً در مقابل قاضی پرونده باز هم هیچ نگفت.»